De ontgroening

 

De ontgroening van de vierdaagse was allesbehalve groen. In felroze gekleurde shirts hebben we de afgelopen twee dagen Nijmegen bewust gemaakt van het fenomeen Parkinson.

Zondag zijn mam en ik op pad gegaan. Samen in de auto naar Nijmegen. Daar zijn we heel hartelijk onthaald door Stefan en Floor. Mijn uitvalsbasis voor de komende week. Na een heerlijke lunch daar, zijn we op de fiets gestegen voor ons eerste evenement; de vlaggenparade. Meteen bij aankomst vlogen de emoties me al naar de keel; zoveel goede doelen, zoveel mensen, zoveel verhalen. Wat zal dit een intense week worden. We zijn heel warm onthaald door ons Parkinson team. De tekst met Cockies meiden viel direct op. Wat betekent dat? Daar was de vraag weer.. Deze keer werd ons antwoord beantwoord met nóg meer tranen en gelijksoortige verhalen. Wat een dappere strijders staan hier! Mantelzorgers, partners, kinderen van en zelfs mensen mét Parkinson. Mam dacht dat ze alleen zou supporten, maar ze is direct opgenomen in de groep en kreeg een plek in de parade, die ze vol liefde heeft ingevuld.

Met trots liepen we zij aan zij en heb ik de vlag gedragen voor ParkinsonNL; de stad door, het Wedren op, naar de start van de vierdaagse. Tussen de militairen, politie, muzikanten, lopers van over de hele wereld. Wat een fantastische aftrap! Daarna zijn mam en ik de stad in gedoken, voor een dansje en een drankje. 

Vandaag werden we wakker met het zonnetje op ons bolletje. We zijn de fiets op gestapt en hebben een lekker stuk over de dijk, langs de Waal gefietst. Na wederom een lekkere lunch met ons gastgezin zijn we vertrokken naar de stad om het startbewijs te halen. De rij was immens dus ik heb mam richting de borrel gestuurd en ben zelf tussen de 47.000 lopers geduldig gaan wachten in de rij. Ondertussen werd er in café Faber kennis gemaakt met alle lopers voor Parkinson. 33 zijn het er! Nadat ik m’n startbewijs in the pocket had ben ik erheen gesneld en heb ik de andere strijders de handen geschud en nóg meer mooie verhalen gehoord. Wat heb je snel nieuwe vrienden op zo’n plek! Met een paar biertjes en bitterballen hebben we gevierd dat we inmiddels met elkaar 34.000 euro hebben opgehaald voor ParkinsonNL. Na de groepsfoto zijn mam en ik wederom de stad in gedoken voor nog meer drankjes en dansjes. Daar kwamen we nog wat bekenden tegen, uit Oosthuizen, maar ook van de Vierdaagse in Alkmaar. Een  kleine wereld, die wandelgekkies. 

Na nog een klein dansje gedaan te hebben met Floor en Steef, een lekker hapje te hebben gedaan met Brabantse zanger Sjef en de laatste kilometers naar huis te zijn getrapt op ons fietsje is mam weer in de auto gestapt. Terug naar huis. Het was een emotioneel afscheid. Dat zo’n event zoveel los kan maken. Pap, we voelen je hier bij ons!

Ondertussen zijn hier de boterhammen gesmeerd, shirtjes klaargelegd, wandelschoenen klaargezet en duik ik straks na nog een kop thee m’n bed in.

Morgen gaan we dan echt beginnen. Ik heb er onwiijjjjjsssss veel zin in!!! Wat een fantastisch evenement! Wat een prachtige mensen! Wat een mooi doel!

Pap, ik mis je en ik denk aan je. Wat is het fijn om in jouw voetsporen te treden en me bezig te houden met dit goede doel, met jou in gedachten!

Liefs, Carootje💖